اين قافله عمر عجب مي گذرد درياب دمي که با طرب مي گذرد
ساقي غم فرداي حريفان چه خوري پيش آر پياله را که شب مي گذرد
روزها و ماه‌ها و سال‌ها می‌گذرد و ما در این بیغوله‌گاه تاریخ آرام آرام گام برمی‌داریم و در هر لحظه آینده‌ای را برای خویشن ترسیم می‌کنیم. در این افق‌های نه چندان روشن می‌اندیشیم و می‌آموزیم و گام برمی‌داریم تا شاید در این خرابات نوری را دریابیم و بدان چنگ زنیم و خویشن را به اوج رسانیم. دنیا سرای تغییر و تحول است و هر دم که می‌گذرد با خود دگرگونی دیگری را به همراه می‌آورد تغییر و تحول ذات راستین طبیعت و تاریخیست که انسان روایت‌‌گر آن است.
سالی دیگر با تمامی شادی‌ها و غم‌هایش بر ما گذشت که وصف آن در این مقال و مجال نمی‌گنجد اما آنچه که بارز است تغییر است، نه تغییر در دیدگاه‌ها و عقاید و آرمان‌ها بلکه تغییر در آگاهی ایرانیان است. ایرانیان سال‌های فراوانی را با حصارهای در هم‌کشیده طی کردند اما گذر زمان به عهد خویشن وفا کرد و ایرانیان را از این حصار روزمرگی به درآورد و روزگاری دیگر را برای آنان رقم زد. سالی که گذشت سال آگاهی و شناخت بود. شناخت از گذشته و تاریخ و تمدن و ملیت و فرهنگ ایرانی و انسانی، آشنایی با صفات و الگوهای انسانیت و آگاهی از طعم شیرین صبر و پایداری. و چون هر تغییری سازنده و مفید برای بشریت از آگاهی شکل می‌گیرد می‌توان روزهای سپیدی را برای انسان‌ها و خصوصاً ایرانیان امید داشت. باشد که این روزها وشب‌ها که گذشت برگ زرینی باشد در دفتر خاطراتمان که هر آنچه در آینده بدست خواهد آمد نتیجه این روزها و این روشنگری‌هاست.
و در آخر، چرا هر یک از ما به عنوان فردی که خواسته‌ای دارد، عقیده‌ای دارد و آرمانی را طلب می‌کند پیامی برای دیگران نداشته باشیم. هر یک از ما به عنوان فردی صاحب اختیار که برای خود دنیایی از آرزو‌ها و امید‌ها دارد پیامی نوروزی را به دیگران هدیه نکنیم؟! آری، از خویشن شروع کنیم و به دیگران پیام خود را برسانیم پیامی که از ما برخواسته است نه پیامی که دیگران برای ما نوشته‌اند و اینچنین مقام فرد را به عنوان یک انسانی با تمامی ابعاد وجودیش در دنیای سراسر تزویر و ریای جاه‌طلبان گرامی داریم. هر فرد یک انسان است و هر انسانی فارغ از رنگ و نژاد و قومیت و ملیت و دین شایسته احترام. باشد که همه ما این آزادی و برابری را ارج نهیم و مقام انسان را در دنیای امروزی تا قله‌های صلح و دوستی و برابری و انسانیت بالا بریم.
چون ابر به نوروز رخ لاله بشست برخيز و به جام باده کن عزم درست
کين سبزه که امروز تماشاگه توست فردا همه از خاک تو برخواهد رست
به امید سالی سرشار از کامیابی و موفقیت و شادکامی برای شما
پی نوشت: این متن باز انتشار پیام نوروزی من در سال گذشته انتشار داده شده در وبلاگ مسدود شده ی آوای آزادی می باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر